Το γουστάρω πολύ αυτό το Μουντιάλ!

Ο Αλέξανδρος Λοθάνο «πανηγυρίζει» για τις νίκες Ιαπωνίας και Σενεγάλης, οι οποίες επιβεβαιώνουν ότι το Παγκόσμιο Κύπελλο της (ουσιαστικά προκριθείσας) Ρωσίας μπορεί να εξελιχθεί στο πιο απρόβλεπτο της ιστορίας.


Ακούω/διαβάζω πολλούς που γκρινιάζουν ότι «οι μεγάλοι παίκτες είναι κουρασμένοι», «τα φαβορί δεν έχουν παίξει καλά μέχρι τώρα» και «οι μικροί παίζουν ταμπούρι και προσπαθούν μόνο να καταστρέφουν, αντί να δημιουργούν». Γενικό συμπέρασμα: «Μάπα το Μουντιάλ που έχουμε δει, ίσως το χειρότερο των τελευταίων ετών». Συγνώμη, αλλά θα διαφωνήσω καθέτως και οριζοντίως...

Ναι, όντως οι μεγάλοι παίκτες που συνθέτουν ως επί το πλείστον τα ρόστερ των φαβορί δεν έχουν τις απαραίτητες δυνάμεις, μετά από μια τρομερά απαιτητική σεζόν, όπου οι σύλλογοι που τους (μοσχο)πληρώνουν, τους... ξεζούμισαν.

Σε μια διοργάνωση που διαρκεί έναν μήνα, το «κλειδί» για κάθε ομάδα είναι το μομέντουμ. Και, μετά το τέλος της πρώτης αγωνιστικής, αυτό δείχνει να λείπει από ομάδες όπως η Αργεντινή ή η Γερμανία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορούν να ανακάμψουν άμεσα και να μπουν ξανά στο μονοπάτι της πρόκρισης στην φάση των «16».

Η αυλαία της πρώτης αγωνιστικής, πάντως, άφησε τις περισσότερες υποσχέσεις για αναλόγως απρόβλεπτη συνέχεια, η οποία δεν αποκλείεται να έχει «θύματα» από το πρώτο ράφι. Και, παρ' ότι λόγω καταγωγής δεν θα ήθελα σε αυτά να είναι η Ισπανία, όπως (δικαίως) έγινε το 2014, θα μου άρεσε πολύ να μην δούμε στα νοκ άουτ κάποιο από τα πολύ μεγάλα ονόματα.

Γιατί; Επειδή έτσι θα επιβραβευτεί η μεγαλύτερη δίψα, το μαχαίρι στα δόντια που έδειξαν να κρατούν Ιαπωνία και Σενεγάλη, κόντρα σε Κολομβία και Πολωνία αντίστοιχα. Οι Ασιάτες κράτησαν ψηλά την σημαία της ηπείρου τους και έδειξαν ότι δεν αστειεύονται.

Σύμφωνοι, τους ευνόησε αφάνταστα η γρήγορη αποβολή του Κάρλος Σάντσες (η δεύτερη όλων των εποχών σε Μουντιάλ) και το πέναλτι – γκολ του Σίντζι Καγκάβα. Αλλά η ομάδα του Ακίρα Νισίνο είναι άξια πολλών συγχαρητηρίων, αφού άλλαξε προπονητή μόλις τον Απρίλιο, ύστερα από την διαφωνία του Βαχίντ Χαλίλχοτζιτς με την ομοσπονδία της χώρας, έπαιζε υπό το ψυχολογικό βάρος του φονικού σεισμού (ενός ακόμα) που χτύπησε την χώρα τους και, παρά το γκολ – φάβα της ισοφάρισης, έδειξαν χαρακτήρα.

Στο δεύτερο ημίχρονο μπήκε «φουριόζα», κυνήγησε το γκολ της νίκης και το πέτυχε με κεφαλιά σε στατική φάση (και όμως!), παίρνοντας δικαίως την ρεβάνς για την συντριβή με 4-1, στο παιχνίδι των δύο ομάδων στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, όταν και τότε συνέπεσαν στον ίδιο όμιλο, αυτόν της εθνικής μας ομάδας.

Όσο για την Κολομβία; Έχει σαφέστατα την δικαιολογία της πολύ γρήγορης αποβολής και της απουσίας από το αρχικό σχήμα του κομβικού Χάμες Ροντρίγκες, έδειξε καλά στοιχεία μέχρι και το 1-1, αλλά στη συνέχεια με προβλημάτισε αρκετά. Και τώρα, συν τοις άλλοις, η ομάδα του Χοσέ Πέκερμαν θα δώσει τελικό κόντρα στην Πολωνία (Κυριακή 24/6).

Όπως τελικός, όμως, είναι το συγκεκριμένο παιχνίδι για μια Πολωνία που φάνηκε ανέτοιμη για να αντιμετωπίσει τον ενθουσιασμό και, κυρίως, την ταχύτητα μιας Σενεγάλης που με το «καλημέρα» δείχνει να βαδίζει στα χνάρια της πολύ πετυχημένης πορείας στο Μουντιάλ του 2002, όταν έφτασε μέχρι τα προημιτελικά.

Ο Αλιού Σισέ, ποδοσφαιριστής εκείνης της πολύ καλής ομάδας, ηγείται πλέον ως προπονητής ενός συνόλου που φροντίζει να κλείνει καλά τους χώρους, να είναι πειθαρχημένος στην άμυνα με ηγέτη τον Καλιντού Κουλιμπαλί και να ψάχνει τους... φτερωτούς Μανέ, Νιάνγκ και Σία.

Οι Πολωνοί διαθέτουν ταλέντο, αλλά δεν το ξεδίπλωσαν στην πρεμιέρα, με πρώτο και... χειρότερο έναν Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι που συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε, δηλαδή από τις πολύ κακές εμφανίσεις του στα παιχνίδια της Μπάγερν Μονάχου με την Ρεάλ Μαδρίτης, για τα ημιτελικά του Champions League.

Ένας εκ των Λέβα ή Ραδαμέλ Φαλκάο, οι δύο μεγάλοι σκόρερ του ομίλου, ενδέχεται να επιστρέψει πρόωρα στην βάση του. Ποιος ξέρει αν θα υποχρεωθούν να το κάνουν και οι δύο, εφόσον Ιαπωνία και Σενεγάλη δείξουν την απαιτούμενη προσωπικότητα για να δώσουν συνέχεια σε ένα ονειρικό ξεκίνημα, στο πιο απρόβλεπτο (άρα και απολαυστικό) Μουντιάλ των τελευταίων ετών.

Η Ρωσία, η χώρα που το διοργανώνει, ετοιμάζεται ήδη για την παρθενική της συμμετοχή, μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, στην φάση των «16». Η ομάδα του Στάνισλαβ Τσερτσέσοφ δεν (μου) βγάζει μάτια, δεν τρελαίνει με την μπάλα που παίζει, αλλά κάνει γκολ την... μισή ευκαιρία, δείχνει πως έχει άστρο και το απαιτούμενο μομέντουμ για να προχωρήσει.

Το 3-1 επί μιας Αιγύπτου που φρονώ ότι πλήρωσε την απουσία του Μοχάμεντ Σαλάχ στο πρώτο ματς και την παραδοσιακή αναποτελεσματικότητα των Αφρικανών στο δεύτερο, σφραγίζει την πρόκριση για τους οικοδεσπότες, οι οποίοι λογικά δεν θα πάνε παραπέρα, αφού στα νοκ άουτ περιμένει μια εκ των Ισπανία ή Πορτογαλία.

Λογικά ε; Γιατί ούτε οι Ίβηρες έχουν ακόμα προκριθεί, ούτε κανείς μπορεί να εγγυηθεί ότι, στο πιο απρόβλεπτο Μουντιάλ της σύγχρονης εποχής, δεν θα δούμε τους Ρώσους ακόμα πιο μακριά. Η ιστορία, άλλωστε, λέει ότι από το 1958 και μετά, κάθε είκοσι χρόνια η διοργανώτρια πάει τελικό! Το 1958 η Σουηδία (φιναλίστ), το 1978 η Αργεντινή (το πήρε), το 1998 η Γαλλία (επίσης τροπαιούχος). Λέτε να κλείσει το... καρέ η Ρωσία; Δεν νομίζω, «λογικά» όχι, αλλά...

sdna.gr

Ακολουθήστε το AEK Fans Blog στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

loading...