Απίθανη ατάκα Αϊντάρεβιτς για τον... ίδιο! «Ήμουν κότα»!

Η ιστορία του Αστρίτ Αϊντάρεβιτς έχει όλα όσα περιμένεις να διαβάσεις! Πόνο, ευκαιρία, απόρριψη, ένα μάθημα ζωής! Και μια συγκλονιστική εμπειρία στο μαγικό κόσμο της Λίβερπουλ...


Ήταν καθισμένοι και οι δύο απέναντι από έναν θρύλο. Ο Στιβ Χάιγουεϊ ήταν, το 2006, ακόμα τεχνικός διευθυντής στη Λίβερπουλ και δεν χρειαζόταν παρά μόνο μία του κουβέντα για να νιώσεις τα πόδια σου να τρέμουν. «Κύριε Αϊντάρεβιτς όλα καλά με τον γιο σας, αλλά τάκλιν μπορεί να κάνει;». Τάκλιν; Ο Αστρίτ ήταν 16 ετών και δεν πρέπει να είχε κάνει ποτέ του τέτοια αμυντική προσπάθεια. Δεν την είχε διδαχτεί καν. Ένιωσε πως η ευκαιρία έφευγε και το δοκιμαστικό στην Αγγλία δε θα άνοιγε την πόρτα που ονειρευόταν.

Ο πατέρας του, αντιθέτως, κανένα τέτοιο συναίσθημα δεν είχε. Και τι να τον φοβίσει, όταν φύγει για διακοπές από το σπίτι του και δεν έχει γυρίσει ποτέ κι όταν χρειάστηκε να περνάει από στρατόπεδα διαχείρισης προσφύγων για να φτιάξει μια καινούργια ζωή; «Μα και φυσικά μπορεί», απάντησε παρότι δεν είχε δει στη ζωή του το γιο του να κάνει τάκλιν. «Όπως βλέπετε είναι δυνατός και ψηλός». Το deal έκλεισε. Χάρη στην αποφασιστικότητα του Ατζίμ, ο Αστρίτ θα είχε μπροστά του μια σπουδαία καριέρα ή τουλάχιστον την ευκαιρία για μια σπουδαία καριέρα.

«Θέλω όταν θα φτάσω 60 ετών απλά να ταξιδεύω με τη γυναίκα μου στον κόσμο, ανάλογα που θα παίζουν ποδόσφαιρο οι γιοι μου, και να πίνω κρασί. Κάποιοι λένε ότι είμαι σκατένιος, αλλά αν ήμουν τέτοιος θα είχα φτάσει εδώ;». Σκατένιος, σκληρός, ρεαλιστής, υλιστής, πραγματιστής και πολλά ακόμα επίθετα μπορούν να προσδιορίσουν έναν γονέα που ονειρεύεται να ζήσει μέσα από το παιδί του. Μόνο που ο Ατζίμ ήταν εκείνος που πάντα έδινε όραμα στους δικούς του τρεις γιους (όπως και στη μία κόρη).

«Είσαι 16 χρονών και το ποδόσφαιρο θα είναι το επάγγελμά σου. Φυσικά και μπορείς να φύγεις από το σπίτι», είπε στον μεγαλύτερο, που και τάκλιν θα μάθαινε να κάνει στο Λίβερπουλ και θα άκουγε άκρως κοσμητικά σχόλια μετά τις πρώτες εμφανίσεις του στο FA Cup Nέων. «Από εκεί που ήμουν κότα, έγινα άνθρωπος», δήλωνε ισορροπώντας ανάμεσα στην έπαρση του εφήβου που τον αποκαλούν πότε «νέο Ζλάταν» και πότε «νέο Πάτρικ Μπέργκερ» και τον προσγειωμένο άνθρωπο που διδάχτηκε από τις δυσκολίες που πέρασαν οι γονείς του.

Ο πατέρας του έφυγε για διακοπές το καλοκαίρι του 1992 από την Πρίστινα και δεν επέστρεψε ποτέ, αφού ενδιάμεσα ξέσπασε ο πόλεμος. Ο Αστρίτ ήταν δύο χρονών και ήταν ο μόνος από τα παιδιά που είχε γεννηθεί (ο Αρμπέν είναι γεννηθέντας του 1995, ο Άλφρεντ γεννήθηκε το 1998). «Είχα γνωρίσει ρατσισμό ενώ ακόμα δεν υπήρχε πόλεμος, οπότε μπορούσα να φανταστώ πώς θα ήταν η κατάσταση εν μέσω εμφυλίου», έλεγε ο Ατζίμ που έπαιζε επαγγελματικά ποδόσφαιρο στη Σουμπότιτσα και είχε απορριφθεί από Παρτιζάν και Ερυθρό Αστέρα λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων. Η γυναίκα του, Εμινέ, είχε μείνει πίσω με τον μικρό και έπρεπε να βρεθεί δουλειά για να τους πάρει στη Σουηδία.

Πέρασε εκείνος, τότε, τη διαδικασία των δοκιμαστικών. Μία, δύο, τρεις, τέσσερις, όσες φορές θα χρειαζόταν προκειμένου να του προσφέρει μια ομάδα συμβόλαιο, να βρει χρυσή τομή με τη Σουμπότιτσα και να παίξει επαγγελματικά στη Σουηδία. Εκείνο που έψαχνε το βρήκε εντέλει στη Φάλκενμπεργκ κι εκεί πρακτικά γεννήθηκε και μεγάλωσε η οικογένειά του. «Νιώθω και πάντα θα είμαι Αλβανός από το Κόσοβο, όμως είμαι περήφανος που τα παιδιά μου έγιναν αποδεκτά ως Σουηδοί. Είναι το μεγαλύτερο επίτευγμά μου».

Τα επιτεύγματα του μπαμπά σύντομα θα τα ξεπερνούσε ο πρωτότοκος γιος. Από έξι χρονών εντάχθηκε στις ακαδημίες του συλλόγου και η πρόοδος του γινόταν αντικείμενο συζήτησης σε όλη τη Σουηδία και όχι μόνο. Το κακό ήταν ότι η ανάπτυξη σταμάτησε όταν ήρθε η ώρα για την πρώτη ομάδα. «Ακόμα και ο Ρούνεϊ δε θα έπαιρνε ευκαιρία στη Σουηδία στα 17 του χρόνια», διατύπωνε με παράπονο ο Αϊντάρ ενώ βρισκόταν πλέον στην Αγγλία. Στις προπονήσεις της ανδρικής ομάδας τα έκανε όλα. Κουβαλούσε τις εστίες, κουβαλούσε τους κώνους, κουβαλούσε τα νερά και όποτε έπαιζε, έβαζε και κάνα γκολ. Ουδέποτε, όμως, ξεκίνησε βασικός και ένιωθε ότι έπρεπε να φύγει από τη Σουηδία για να βρει γιατρειά.

Η Λίβερπουλ δεν ήρθε μόνη της. Όπως συνηθίζεται στήθηκε ένα μικρό… σκλαβοπάζαρο, με την Βέρντερ Βρέμης, την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την Άντερλεχτ να ερίζουν για να μικρό, που είχε τον σπουδαίο Μάρτιν Νταλίν να τον εκπροσωπεί και ήξερε πως θα έβρισκε την άκρη. Στο Μέρσεϊσαϊντ έζησε μια ωραία εφηβεία, με όσα μαθήματα μπορεί να σου διδάξει η απότομη δόξα και το απόλυτο τίποτα που την ακολουθεί. Η καριέρα του δεν ήταν ποτέ εκείνη που υποσχόταν το ταλέντο, αλλά αρκούντως ικανοποιητική για να προσφέρει ένα ποτήρι κρασί στους γονείς του, όποτε ταξιδεύουν να τον επισκεφτούν. Εξάλλου, από μικρός και ο ίδιος έμοιαζε κάπως έτσι να σκεφτόταν…

«Δεν είναι όλα για την αποτυχία ή την επιτυχία. Για την ακρίβεια, δεν αποτυγχάνεις. Απλά, συλλέγεις εμπειρίες». 

*sdna.gr

🎁 ΤΩΡΑ ΠΑΙΖΕΙΣ ΜΕ ΤΡΙΠΛΗ ΠΡΟΣΦΟΡΆ* ΚΑΙ 20 ΔΩΡΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ!
21+| ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ:ΕΕΕΠ | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Ακολουθήστε το AEK Fans Blog στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

loading...